Zamieranie paków różanecznika jest rzadko spotykaną chorobą grzybową, która czasami może powodować masowe zasychanie pąków kwiatowych. W samym wystąpieniu choroby nie byłoby może nic ciekawego gdyby nie fakt, że za jej przenoszenie odpowiada w Polsce opisany dość niedawno , i nadal stosunkowo rzadko spotykany gatunek skoczka – Graphocephalla fennahi. W tej sytuacji zarówno silne porażenie pąków, jaki masowe wystąpienie owada, jakie miało miejsce w roku 2013, w Parku Szczytnickim we Wrocławiu, należy uznać za nader interesujące zjawisko przyrodnicze.
admin
Już od dłuższego czasu powszechnym zjawiskiem towarzyszącym schyłkowi lata jest zwijanie się i srebrzenie liści bzów lilaków. Z czasem następuje także przedwczesne ich zasychanie. Pierwsze symptomy pojawiają się znacznie wcześniej, ale to dopiero w sierpniu oraz we wrześniu można je zaobserwować w pełnej krasie. Zasychanie liści kojarzone jest z nadchodząca jesienią, co tylko po części jest zgodne z prawdą. W dużej mierze objawy te są spowodowane żerowaniem dwóch szkodników zaliczanych do roślinożernych roztoczy z rodziny szpecielowatych (Eriophyidae) jakimi są: pordzewiacz lilakowiec (Tertaspinus lentus) oraz prebarwiacz lilakowy (Aculops species novum).
Epifitozy, czyli „roślinne epidemie” rdzy topoli nie są w naszych warunkach zjawiskiem szczególnie niezwykłym. Przedwczesne zrzucanie liści pokrytych masą żółto – pomarańczowych zarodników zdarza się regularnie, co kilka lat. Raz na jakiś czas, w warunkach szczególnie sprzyjających chorobie, defoliacja liści będąca wynikiem silnej i wczesnej infekcji jest szczególnie gwałtowna. Wtedy już w lipcu topole mogą zostać ogołocone ze wszystkich liści. Pomimo tego drzewa bronią się tak zaciekle, że w przeciągu 2-3 tygodni są w stanie odnowić większą część utraconej masy liściowej.
Mączniak rzekomy winorośli (Plasmopara viticola) pochodzi z Ameryki Północnej gdzie został opisany już przeszło wiek temu. Od tego czasu rozprzestrzenił się po plantacjach winorośli niemal na całym świecie. Do Europy został przypuszczalnie zawleczony po raz pierwszy pod koniec XIX wieku, wraz z odpornymi na filokserę (Daktulospharia vitifolii) podkładkami sprowadzanymi z Ameryki. W roku 1880 był już powszechny na większości upraw Vitis vinifera we Francji skąd rozpoczął podbój całej Europy, a także niektórych obszarów Azji i Afryki. Jednak dopiero po 20 latach od jego zawleczenia do Europy choroba osiągnęła poziom epidemiczny. Jak podają wiarygodne źródła, w roku 1900 zniszczone zostało ok....
Skuteczność określonego systemu ochrony roślin przed chorobami i szkodnikami, w jakiejkolwiek gałęzi produkcji ogrodniczej, jest zagadnieniem złożonym i wielokierunkowym. Nikogo nie należy przekonywać chociażby do roli jaką odgrywa poprawna diagnostyka, niekiedy wymagająca zastosowania skomplikowanych metod laboratoryjnych, aż do technik molekularnych włącznie. Również dogłębna znajomość cykli rozwojowych poszczególnych organizmów jest niezbędnym warunkiem osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony o czym w szczególności, można się przekonać stosując metody biologiczne. Ponadto pogłębiona wiedza na temat wykorzystywanych w praktyce środkach chemicznych, charakterze ich działania, trwałości utrzymywania się preparatów w stanie biologicznej aktywności, i wreszcie o ich wpływie na proces tworzenia się odpornych ras szkodników czy patogenów,...
Pelargonia (Pelargonium spp.) należy do roślin bardzo wrażliwych na infekcje wywoływaną przez szarą pleśń (B.cinerea). Pod osłonami, szczególnie dotkliwe straty odnotowuje się w produkcji wegetatywnie rozmnażanych sadzonek P. × hortorum L. H. Bailey. Dla uzyskania zwartego pokroju i umożliwienia sadzonkom wykształcenia wielu pędów, podczas ukorzeniania, rosnące blisko siebie rośliny są traktowane odpowiednimi regulatorami wzrostu. W konsekwencji tych działań, niżej położone liście, ze względu na utrzymującą się w dolnej części rośliny dużą wilgotność powietrza i równocześnie silny niedostatek światła, łatwo ulegają infekcji, co daje początek rozprzestrzenianiu się choroby. Także rośliny mateczne, ranione podczas pobierania sadzonek, stosunkowo często są porażane właśnie w miejscu...
Ziemiórki są to owady należące do rzędu muchówek, rodziny ziemiórkowatych (Sciaridae), do której to zalicza się kilka rodzajów w tym Bradysia, Lycorieura i Sciara. Niektóre z nich są poważnymi szkodnikami w uprawie roślin ozdobnych pod osłonami, a zdecydowanie najczęstszy problem stanowi Bradysia paupera czyli tzw. gnusz. Wizualnie ziemiórki przypominają małe muchy, które zwykle można dostrzec w produkcji szklarniowej na powierzchni podłoży, w pobliżu uprawianych roślin. Owady te są uważane za uciążliwe szkodniki, szczególnie, że na wielu gatunkach roślin ozdobnych, mogą ułatwiać przenoszenie kilku chorobotwórczych grzybów w tym gatunków pochodzenia glebowego.
Mączliki są rozprzestrzenione głównie w krajach tropikalnych i subtropikalnych. W Europie Środkowej, w tym i w Polsce, rozpoznano niewiele bo ok. 20 gatunków . Jak dotąd stanowią one stosunkowo mało zbadaną grupę stawonogów. Wśród owadów żerujących poza obiektami zamkniętymi za szkodliwe uważa się Aleurochiton aceris, który może powodować przedwczesne usychanie i opadanie liści klonu zwyczajnego oraz sporadycznie, mączlik różanecznikowy (Dialeurodes chittendeni) powodujący mozaikowate przebarwienia liści przede wszystkim na różaneczniku kaukaskim i katawbijskim.
Grzyby z rodzaju Alternaria i Stemphylium to obok mączniaka rzekomego jedne z najbardziej destrukcyjnych patogenów liści cebuli. Ich obecność jest notowana we wszystkich większych rejonach uprawy cebuli na świecie. W gorącym klimacie straty plonu mogą dochodzić nawet do 80-90%. O ile grzyby z rodzaju Alternaria są w Polsce znane i stosunkowo dobrze opisane to jak dotychczas nie notowano na cebuli patogenów z rodzaju Stemphylium. Potwierdzenie obecności Stemphylium vesicarium na kilku plantacjach w regionie Dolnego Śląska każe przypuszczać, że jest to kolejna choroba, która występuje w naszym kraju i która w najbliższym czasie może mieć duże znaczenie dla producentów cebuli.
Omacnica prosowianka (Ostrinia nubilalis Hub.) jest polifagicznym motylem z rodziny omacnicowatych, który może atakować prawie każdą roślinę zielną o źdźbłach na tyle grubych, aby mogły się do nich wgryźć larwy. W większości rejonów uprawy kukurydzy jest to jeden z najważniejszych jej szkodników. Larwy drążące korytarze we wnętrzu źdźbeł oraz kolb kukurydzy prowadzą do znaczących strat w plonie. Ponadto szkodnik ten przyczynia się do porażenia kolb różnego rodzaju grzybami w tym produkującymi mykotoksyny gatunkami rodzaju Fusarium. Omacnica prosowianka stanowi szczególnie duży problem dla kukurydzy cukrowej.