Rdza goździka brodatego (Puccinia arenariae) to bliska krewniaczka innego popularnego grzyba jakim jest rdza goździka (Uromyces dianthi). Najłatwiej rozróżnić je… pod mikroskopem. Rodzaj Uromyces ma zarodniki jednokomórkowe a Puccinia dwukomórkowe co widać na załączonych zdjęciach.
Cercospora depazeoides to grzyb powodujący szarobiałe plamistości na bzie czarnym. W niektóre lata może prowadzić nawet do opadania wszystkich liści
Podczas obserwacji platana zachodniego prowadzonych jesienią w roku 2010, na liściach tych samych drzew, na których po raz pierwszy potwierdzono żerowanie prześwietlika platanowego dostrzeżono ślady występowania delikatnej i bardzo trudnej do dostrzeżenia grzybni. Badania przeprowadzone przy użyciu binokularu wykazały obecność typowych dla mączniaka prawdziwego zarodników konidialnych oraz owocników w postaci formujących się kleistotecjów (chasmotecjów). Pod mikroskopem grzyb został oznaczony datunku jako Erisiphe platani.
Mączniak prawdziwy winorośli wywodzi się z Ameryki Północnej, gdzie pierwotnie koegzystował na dzikich formach winorośli Vitis labrusca stanowiących materiał wyjściowy dla wielu odmian rozpowszechnionych na całym świecie. W miejscu swojego pierwotnego pochodzenia patogen nie miał większego znaczenia dla rodzimych gatunków i odmian winorośli. W Europie został oficjalnie stwierdzony we Francji w roku 1847, chociaż według niektórych źródeł wcześniej, bo w roku 1845, jego obecność zanotował pewien ogrodnik w Margate w Anglii.
Szara pleśń, czyli zgnilizna owoców winorośli powodowana przez grzyb Botrytis cinerea (Pers.), jest chorobą, która na całym świecie przynosi straty o dużym znaczeniu ekonomicznym. We wszystkich zarówno chłodnych jak i cieplejszych rejonach uprawy Vitis vinifera L., patogen ten może powodować znaczące szkody przejawiające się często drastycznym spadkiem plonu jagód oraz w znaczący sposób wpływa na jakości wina produkowanego z zainfekowanych owoców.
Zarówno pojawianie się jak i wymieranie nowych gatunków nie jest w przyrodzie zjawiskiem szczególnie niezwykłym. Jednak zaobserwowanie występowania grzybni mączniaka prawdziwego na dotychczas nie notowanych gospodarzach czyli forsycji (Forsythia x intermedia) i laurowiśni (Prunus laurocerasus) jest o tyle interesujące, że choć niezmiernie popularne w nasadzeniach miejskich obie te rośliny są gatunkami obcego pochodzenia. Pojawia się więc pytanie jaka jest etiologia atakujących je grzybów.
Zamieranie pojedynczych pędów krzewów iglastych jest bodajże najczęstszą przypadłością tych roślin z jaką można zetknąć się w przydomowych ogrodach. W zdecydowanej większości przypadków odpowiadają za to dwa gatunki grzybów Phomosis juniperovora oraz Kabatina juniperii.Organizmy te mają szczególnie korzystne warunki do rozwoju podczas długotrwałych opadów deszczu oraz wtedy, kiedy rośliny są często zraszane późnym wieczorem.
Laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus) spośród innych gatunków roślin z rodziny różowatych uchodzi za wyjątkowo odporną na choroby i szkodniki. Istnieje jednak kompleks kilku różnych gatunków grzybów i bakterii, które mogą prowadzić do pojawienia się dziurkowatości liści – choroby o dość nietypowych objawach.
Grzyby z rodzaju Phomopsis, oraz bardzo podobne w rozwoju grzyby z rodzaju Botryosphaeria mogą stanowić poważny problem w starszych nasadzeniach różaneczników. Objawy powodowane przez te patogeny bardzo często przypominają symptomy wywoływane przez najgroźniejszą chorobę różaneczników, jaką jest fytoftoroza. Jednak to właśnie objawy powodowane przez Botryosphaeria są prawdopodobnie jednymi z najczęściej spotykanych w wieloletnich nasadzeniach.
Tradycyjne metody stosowania chemicznych środków ochrony roślin w postaci opryskiwania są w praktyce możliwe do zastosowania najczęściej w przypadku drzew o mniejszych rozmiarach. Opryskiwanie wysokich koron zawsze wiąże się z dodatkowymi kosztami związanymi z zastosowaniem podnośników, wydajnych wysokociśnieniowych pomp oraz specjalnych węży. Niekiedy zabiegi takie wymagają wręcz karkołomnych wyczynów alpinistycznych odpowiednio przygotowanych osób. Ponadto wiele preparatów nie przenika łatwo poprzez woskowe warstwy ochronne na powierzchni liści i niejednokrotnie są one słabo transportowane z miejsca naniesienia do innych organów rośliny.
