Rok: 2020

Co roku w wielu miejscach zarówno w parkach, na skwerach, przy ulicach, a także w ogrodach przydomowych można zaobserwować zjawisko nadmiernego żółknięcia jak i opadania igieł cisa, co w szczególności dotyczy igieł starszych roczników. Zazwyczaj jest to zjawisko całkowicie naturalne, które pojawia się w większym nasileniu raz na kilka lat, choć nie zawsze symptomy tego zaburzenia są, aż tak intensywne. Co pewien czas cisy “zrzucają” stare igły w taki sam sposób jak ma to miejsce u sosen, świerków czy nawet tuji. W przypadku tego gatunku opadanie igieł jest jednak nieco przesunięte w czasie i nie występuje jesienią, tylko późną wiosną, a nawet na początku lata.

W dążeniu producentów do uzyskania wina o odpowiednich walorach jakościowych i smakowych niezmiennie pojawia się problem pogodzenia konieczności zwalczania chorób i szkodników winorośli, a stosowaniem środków ochrony roślin, które mogą w niekorzystny sposób wpływać na proces winifikacji. Choć wydawać by się mogło, że samo zastąpienie stosowania preparatów chemicznych, poprzez wdrażanie ochrony biologicznej jest oczywistym wyborem, to jak się okazuje nawet i te alternatywne rozwiązania, nie są całkowicie pozbawione ryzyka negatywnych konsekwencji. O ile jest ono zdecydowanie mniejsze w kontekście samego zdrowia konsumentów, to już niekoniecznie w przypadku jakości win. Nawet tak wydawałoby się do niedawna oczywiste wykorzystywanie środków miedziowych i siarkowych, szczególnie kiedy należy liczyć się z ich późnym stosowaniem przed zbiorami, może w negatywny sposób wpływać na niektóre, istotne dla walorów smakowych i zapachowych, parametry wina.